Achter de voordeur

Achter de voordeur…

Het is fris… een decemberbries die venijnig is. Ik sla mijn sjaal nog even extra om mijn schouders, muts op en handschoenen aan. Veiligheidshesje. Check.
Wat kan mij gebeuren? Ik maak me klaar voor mijn avondwandeling door het dorp en verheug me nu al op de voordeuren die gezellig verlicht zijn met vrolijke, twinkelende lichtjes.
De lichtjes in de donkere dagen, de pracht en praal verrijzen dit jaar al vroeg in het straatbeeld.
Het lijkt alsof men nog meer dan anders op zoek is naar de warmte en de gezelligheid in het samenzijn, de verbinding. Een schril contrast met het gevoel en de beleving zoals het jaar 2020 op ons netvlies gebrand staat.
En tóch is het de kunst in deze vervreemde tijden, de lichtpuntjes te blijven zien.
Tijdens mijn avondwandeling passeer ik vele huizen, met idem voordeuren. En achter iedere, al dan niet verlichte voordeur, leven eigen verhalen. Verhalen die voor vele passanten onbekend zijn of zullen blijven.
Wanneer je in gedachten door je eigen straatbeeld wandelt, zie je de voordeuren aan je voorbij gaan. In al haar kleuren, soberheid en diversiteit. Waarachter uitbundig wordt gelachen, gedanst, gefeest, maar waar zeker ook angst, verdriet of pijn, teleurstelling of eenzaamheid schuil gaan.
De plek van een lach en een traan. Je thuisplek, de plek van veiligheid, geborgenheid en eigenheid. Waar alleen de muren de échte verhalen kennen en de voordeur de toegang is.
Een toevallige passant, die na een vraag hoe het met hem gaat, weifelend vertelt over zijn zoon met verschillende aandoeningen, waar je de angst hoort in zijn verhaal.
Zelf ook ziekenhuisbezoek na ziekenhuisbezoek in een vertraging heeft doorlopen dit jaar en in afwachting is van uitslagen.
Maar door Corona, zoals hij vertelt, is uitgesteld.
Ik schrik ervan en besef mezelf dat zijn zoon mijn leeftijd heeft.
Zo kan het leven lopen… Wens hem en zijn familie veel sterkte en wandel in gedachten verder.
Ik zwaai naar een buurtgenoot met een vriendelijke groet.
En verstevig mijn pas, ik wil wel ‘mijn’ avondrondje hebben gelopen om strakjes gezellig aan te schuiven bij het haardvuur met een kop koffie.
Een eindje verder een voordeur waarvan ik weet dat zij dit jaar in een intense wijze afscheid hebben moeten nemen van hun dierbare.
En onuitwisbare sporen heeft achtergelaten. En het maakt geen verschil in welke wijze of van wie.
Ieder heeft te dealen met zijn/haar eigen gevoel of onmacht.
Zo zullen er voordeuren zijn waar ook eenzaamheid voor zowel jong als oud heerst.
Onzichtbare armoede, niet weten hoe je de eindjes aan elkaar moet knopen. Zorgen om je baan of hoe je je bedrijf in deze hoogtij dagen er doorheen loodst.
De jeugd die zijn/haar eigen rotjaar beleeft en tóch altijd op zoek blijven gaan naar hun grenzen, zoals het hoort zou je normaal gesproken zeggen.Tja, wat is normaal? Ik vraag het me echt af.
Met deze gedachten blijf ik met stevige stappen doorwandelen. Ach kijk…. Hier ook al een verlichte boom en gezellige verlichte versiersels.
De gezelligheid van de feestmaand begint al echte vormen aan te nemen, ik geniet ervan.
Tijdens de wandeling overdenk ik dat dit een jaar was dat boven ieders verwachting zal uitsteigen.
Mondkapjes tot een fenomeen zijn uitgeroepen en als iets hot en hip zijn gemaakt.
Hoorde laatst een leuke parodie voorbij komen: ‘Tebbie nou op je muil’…haha, ik schiet in de lach. Ach ja, we moeten er maar een draai aan geven. Wie had kunnen bedenken dat eeuwenoude dorps- en familietradities in deze wijze van tafel geveegd konden worden... niemand toch?
Inmiddels aangekomen bij de Schutterstent, vervolg ik mijn pas richting De Pannerd. En mijn gedachten dwalen af. Een jaar waarin... Onze hulpbehoevende ouderen uit eigen veiligheidoverweging werden opgesloten... eenzaamheid overheerste.
En zorgmedewerkers met gevaar voor eigen leven zichzelf hebben ingezet. Waarin de horeca en de sportkantines hopen te overleven, overgeleverd aan overheidsbesluiten. De feestjes met grote teleurstelling zijn gecancelled.
Geen festivals, geen evenementen zoals de kermis met al haar tradities.
Als alternatief in aangepaste vorm het traditionele familie bezoekje of de kermisborrel met de koudeschotel en de pudding.
Iedereen heeft er het beste van gemaakt.
De Pronkzitting heeft plaatsgemaakt voor de Pubzitting.
Wat heeft OKO hier een práchtige prestatie neergezet. Laten zien dat zij groots zijn in hun kunnen, hier bestaat geen enkele twijfel over.
De Goed Heiligman met zijn veegpieten is ons dorp nagenoeg voorbij gevaren, althans de traditionele intocht in ons Pannerdense land is geruisloos voorbijgegaan.
Zingende en opgewonden kinderkoppies bij de veerpont, rode wangetjes van de spanning. Volgens de richtlijnen van Covid19 moeten de tradities eventjes in de wachtstand.
En dát is toch wel verrekte jammer, welke draai we hier ook aan geven…. Ik wandel verder en kom langs mijn vroegere voordeur en herinneringen komen voorbij in m’n gedachten.
Ik zou eigenlijk in mijn achteruit moeten gaan lopen om de tijd in te halen. Ik glimlach. De mens is van nature een kudde dier, is op zoek naar verbinding.
Dit jaar zal de boeken in gaan als een bizar en vervreemd jaar... waarin creativiteit en vindingrijkheid meer kansen hebben gekregen.
Waar verdraagzaamheid en geduld op de proef zijn gesteld.
Waar verandering, afhankelijk van de persoon, als een uitdaging of een obstakel werd gezien. Van velen aanpassingen zijn gevraagd.
Het is afwachten of het oude normaal ooit weer het nieuwe normaal zal kunnen trotseren. Ik hoop het van harte. Een omhelzing, een arm of ferme handdruk... wat kan je zo’n contactmoment missen zeg.
Het bezoekje achter de voordeur, een borrelmoment, gezelligheid met familie en vrienden of buurtjes.
Het ziet ernaar uit dat kerst ook niet volgens de familietradities gevierd zal gaan worden, dan maar in fases. We hebben tenslotte 2 hele dagen.
De wereld op z’n kop. Ach laten we de kerstboom eens een keer ondersteboven hangen…. Doe eens gek.
Ik lach om m’n eigen gedachten. In de verte zie ik mijn eigen verlichte voordeur, mijn eigen tuin met lampjes en ik geniet.
Wanneer we allemaal wat verdraagzamer zouden zijn, is het leven een feestje. Gun je glimlach aan een passant, maak een praatje.
Creëer lichtpuntjes, denk in mogelijkheden. Maak een geintje en vergeet vooral niet te lachen. En heel belangrijk hang zélf je slingers op. En helaas voor sommigen, niet knallend het jaar uit.

Oja, we mogen carbidschieten. Yéh! Tóch knallend het jaar uit.
Voor mij mag 2020 van de kaart worden geveegd. Zo dat is eruit! En hoe tegenstrijdig ook, júist door de diepere dalen van het leven te bewandelen, kom je op de hoogste top van de berg uit, het brengt je altijd iets, omdenken heet dat.
Op naar nieuwe mogelijkheden en kansen en wees dankbaar.
Zoals een dierbare vriend in woorden achterliet... 'Heb het leven lief'.
Deze neem ik met me mee, zodat de voordeur als vanzelf gaat stralen... Hoef ik volgend jaar in ieder geval geen lampjes meer op te hangen… Zo… met een fris gezicht plof ik op mijn bank… Ik ga bij de haard zitten en heb mijn kop koffie maar verruild voor een glas wijn.
En kijk met een dankbare blik naar het knapperende vuur. Geluksmomentje… het leven is mooi.

Op naar een sprankelend en vooral gezond 2021!

Santé!