Het wandelparadijs

Wandelen in Pannerden dan zie en hoor ik...... Een vrouw met een hond die voor mij loopt en die zijn behoefte doet op de stoep.

Zij legt een plastic zakje om de warme bruine gedraaide krul en pakt het op.
Ik kijk naar de overkant van de weg omdat ik even weg wil kijken van dit tafereel en daar zie ik grote bruine dennenappels liggen, op het fietspad, recht tegenover het huis van de “Pijnappels”.

Vervolgens loop ik met stevige stappen door.

Voor mij uit loopt nog steeds de vrouw met de hond en net als ik kijk zie ik dat ze met een zwierige zwaai het plastic zakje met het product van de hond in de groene vuilnisbak werpt.
De hond huppelt vrolijk voor haar uit.
Zij slaat nog even haar handen af aan haar jas en staat even stil bij het infobord van Pannerden.

Links van mij slaat er zojuist een jonge man een grote vis aan de haak in de vijver. Een kreet gaat door de lucht.
De vis spat op het water en de jonge vriend haalt zijn pas gevangen buit aan de kant. De vis verdwijnt in een emmer.

In de verte hoor ik het geplok van de tennisballen op de tennisbaan en zie het felle schijnsel van de lampen.

Ineens hoor ik een hoop lawaai en zie in mijn ooghoek vanuit het rode grindpad voor de vijver langs, een mini quad met een klein helmpje erop, de weg oversteken naar het afgemaaide maisveld er tegenover. De quad laat een blauwe walm achter over de weg.
Mijn neusgaten zijn hier nogal gevoelig voor dus ik kuch.

Een paar meter later komt er een man achter de mini quad aangelopen met een hond en steekt de weg over.

Een druk getoeter op de quad vindt plaats tijdens het rondjes rijden in het maisveld.
Het kleine lijfje op de quad hobbelt heen en weer.

Ondertussen nader ik het kruispunt en moet beslissen of ik rechtdoor, links of rechts af ga slaan.
Na het oplopen van de helling dampt mijn adem uit mijn mond.

Uit de schoorstenen van de huizen aan de groene straat zie ik de rook.
Het is een koude kille avondlucht en de zon staat oogverblindend net boven het water van de Rijn.

Aan de achterkant van het huis aan de veerdam staat een blokhut in het weiland.
En even verder op zie ik het ooievaarsnest waar ik nog nooit een ooievaar op heb gezien.
Een mooi stukje uitzicht met de zon en de mooie dikke donkere wolken die zich langzaam om de zon scharen.

Inmiddels ben ik rechts af geslagen en zie op de dijk het mooie stuk natuur met de bossage waarin de koeien half met hun poten in de poel met water staan. Het is een prachtig uitzicht zo ver je kan kijken naar de Kandia en ik duik iets dieper in de kraag van mijn jas en trek mijn sjaal wat strakker aan.

Er staat een matig, koude frisse wind.
In de verte zie ik een hardloper die zich meet met de afstand die hij nog heeft te gaan richting de Kandia waar aan het eind een “Mammoet” staat.

Het is rond zeven uur ’s avonds een tijdstip waarop de vele trouwe wandelaars van Pannerden hun dagelijkse rondje over de dijken maken.
Vanaf de “Groenestraat” draaien er nog twee personen, met hond, de dijk op.

Lopen, wandelen ieder in een eigen tempo met of zonder hond.
Stilstaan, praten, kijken, luisteren of wachten op de hond die niet terug wil komen....

Bewust adem ik in en uit en zet mijn voeten aandachtig neer.

Mijn tocht vervolg ik zonder gedachten en geniet van het verre uitzicht van het weidse landschap.

De prachtige kleuren aan de horizon van de ondergaande zon.
De frisse avondlucht van het stilte gebied adem ik diep in en wordt er rustig van.

Het wordt al wat stiller met de wandelaars als ik de Deukerdijk op ga.
Als ik langs het huis van “Stronkman” loop zie ik ze zitten op de bank, samen kijkend naar de TV die aan staat.

Voorbij de hertjes aan de Deukerdijk kijk ik naar links en zie een prachtige poel van water met verschillende bomen.
Ik hoor het ruizen van de raterpopulieren. Er ligt al heel wat blad op de weg en in het weiland.
Ik hoor geen vogels meer, die zijn weg. De winter is begonnen.

Even verderop lopen de paarden en zij dampen ook de koude avondlucht uit door hun neusgaten.

Er liggen kastanjes en eikels op het land en het afgevallen blad is van alle kleuren.
Aan het einde van de dijk ga ik rechtsaf de Hoogeweg op.
Het autoverkeer gaat Pannerden in en uit.

Over het fietspad vervolg ik mijn weg en kom langs de weidepoel met het roeibootje aan de oever van het eiland naast de afgeknotte wilg.
Ook deze paarden grazen rustig door als ik voorbij kom.

En dan alweer op huis aan waar de koffie wacht en kachel aan is.

Pannerden, oktober 2010 Hetty Kruyswijk